Zaman tünelinden bir pencere araladım.
Geçmişe ilk adımla başladı o efsunlu yolculuk.
İlk adımla yürümeyi öğrenen çocuklar gibiydi yaşam.
Sarp yollarda düşe kalka yürürken buldum kendimi.
Geri dönmek mi, imkânsızlıklar dâhilinde bir şey…
Yaşama ilk aşka gülümseyişle başlamıştı her şey.
İlk hüzün, ilk kalp kırıkları, ilk gözyaşı, ilk aldanış…
Acemi bir yolcu gibiydim yolunu, yönünü şaşıran.
İlk tren yolculuğu, ilk uçak deniz seferleri…
Denizler aşırı memleketlere gidişlerin ilk başlangıcı gibiydi
her şey.
İlk ağaç gül dikimi, tohuma duran başak, ilk filiz, ilk
şaşkınlık…
Unutmak mı, imkânsızlıklar haricinde her şey…
Hatice Elveren Peköz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder