Nasıl olur Perizat, öyle birden bire çekip gitmek?
Sahil kasabasına son geldiğimde, güneşli tepelerde
yoktun.
Yokluğunda, gökyüzü silik mavide şimdi.
Ama sen sabahın alaca karanlığında ansızın gider ve
gelirdin.
Uzak yollardan döne yolcular gbi yorgun ve bitkin olurdun
hep.
Çocuk düşlerimin masalsı rüyalarını süsleyen sensdin
Perizat.
Annen baban da mı yoktu senin ne?
Sonunda bir de “evde kalmışa” çıkmıştı adın .
Ondan mıdır ne?
Şubatlarda müzmin yalnızlığınla şallarına bürür, sessizleşirdin
birden.
Arkandan; “Solgun benizli kızın düşleri yaralı” derdi
herkes.
Seninse aklında hep o hayırsızın vardı ya, boşver.
Gidişinle düşler yarım kaldı Perizat.
Sense bütün kasaba delikanlılarına küsüp gittin.
O gün bu gündür bir haber yok senden.
Sensiz buralarda tüm renkler manasını yitirdi bak.
Ama senin aklının gizli kuytularında kim vardı bilinmez?
Belki de düşünü kurduğun uzaklardaki hayırsız vardı?
Biz bütün çocuklar, bayram sabahlarında ilk sana koşardık
.
Ve ilk senin şekerlemelerini yerdik beyaz ellerinden.
En tatlı şekerler senin, en cömert sendin.
Sense köşendeki koltuğuna çekilirdin.
Sonra ellerimizden tutar ve ıslak ıslak öperdin
yanaklarımızı.
Çizgilenen yanaklarına incili yaşlar süzülürdü de için
için ağladığı kimseler görmezdi.
Bilir misin Perizat?
Çocuk aklımla mutlu ol isterdim hep.
Kalmaya kıyamadığın kentlerde mutlu bir yuvanın kapılarını
aralamanı isterdim.
Uzak yollardan dönüşlerin çok uzun bir hikaye...
Ama ne zamanı, ne de makanı yoktu sana uyanan düşlerin.
Rüzgârlar, kestane saçlarını nedenini anlayamadığım bir
hüzünle savururdu Perizat.
Uzaklara öyle bir bakardı ki gözlerin, dağları deviren
bir haykırışla sarsılırdı uzaklar?
Bilemezdim; o uzaklarda beklediğin körolası kimdi?
Belki de incinmiş, incitilmiş bir gençliğinin en günahsız
baharlarındaydı yaşın.
Kim bilir?
Sen gidince buralardan sahil kasabasının tüm delikanlılarının
gülüşleri yarım kaldı Perizat.
Ama bilesin ki benim de yüreğim yaralı ve gönlümün
kaleleri yıkkın..!
Uzak şehirlere küskün şimdi tüm çiçekler.
Baharlarda güz vurgunu yemiş yüreğimizle dönemeyiz o
günlere geri.
Ah elimden ne gelirdi Perizat.
Durup dururken aklıma
geliverdin birden..
Ama sorma neden diye?
Tüm caddeler, sokaklar, denizler, güneşli tepeler,
portakal bahçeleri sen…
Gittiğim tüm şehirlerdeki kadınlar sana benziyordu biraz.
Şubatlarda bütün geçkin kızlar senin hikayeni yazıyor
olabilirdi.
Sen böyle değildin Perizat,
Gökyüzünün silik mavisinde kaybolurken akşamlar,
Belki de küflü sandıklarda saklıydı hiç söyleyemediklerin.
Ama bil ki bir türlü çözemediğim kördüğümdü adın.
Bütün allı tüllü düşler senindi.
Ah sana çağlamadan akıp giden zamanlara ne diyebiliirm?
Ne çaredir ayrılık bu saramam artık yaralı yüreğini.
Eskiden sen böyle değildin Perizat.
Nedense bir satırlık şiir yazmadan gittin?
Gittin ve efsunlu adınla bir aşk hikaysi kaldı ardında,
Gittin bayram sevinçleri yitip gitti çocukların,
Gittin ve düş bitti Perizat..
Hatice Elveren Peköz
----------------******-------------
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder